Je bent er niet meer, liefste pap. Wat is het nog onwerkelijk! Ik voel een vurig verlangen nog zoveel liefde te uiten! Ik praat met je, houd je hand vast, vertel iedereen wie jij was. En ik voel, hoe ik álles rondom jouw afscheid mooi wil maken, passend bij jou! Het voelt als liefhebben tot over je dood heen, en ik wil je eren. Alleen het beste is goed genoeg voor jou, en het beste is dat, wat jou recht doet.
De handgemaakte kist met haar serene uitstraling, de bloemenband die straks gevuld zal zijn met bloemen uit jouw tuin… en nu moeten we nadenken over vervoer.
Ik zie er tegenop. Moet ik echt gaan kiezen tussen een zwarte (nee, dat nóóit!) of grijze Mercedes, met van die vreselijke gordijntjes en een overjarige chauffeur in zo’n lange slipjas? Je meenemen in je eigen kleine Skoda is geen optie, hoewel je met liefde nog een keer tussen de hondenharen achterin had gelegen, dat weet ik zeker.
Maar wat word ik aangenaam verrast! De uitvaartbegeleider biedt een scala aan mogelijkheden, die ik nooit eerder heb gezien. Ten eerste zijn de klassieke auto’s in diverse kleuren beschikbaar en daardoor minder opvallend; de hele straat hoeft niet mee te ‘genieten’. Een Tesla, waar je stiekem van droomde, behoort ook tot de opties. Of een open auto; niet passend bij jou, maar wat mooi kan dat zijn, zeker wanneer je een afscheidstocht door de straten zou willen maken. En dan de rouwbus; die overweeg ik serieus. Het idee dat we als familie, samen, je laatste aardse reis zouden kunnen maken, ontroert me. Dat zou ook kunnen in een familierouwauto, maar uiteindelijk kies ik voor de bakfiets. Je oudste kleinzoon zal fietsen, dat deden jullie immers zo graag samen, en wij omringen jou wandelend. Oma heeft zich er voor één keer bij neergelegd in een rolstoel mee te wandelen, vanwege de afstand. Het zal een plaatje zijn, en dat mag toch ook, deze dag? Als jij maar ‘gezien’ wordt!
