Mijn moeder was vrij zuinig, en toen zij overleed, riep ik dan ook ‘doe maar een goedkope kist, mam zou niet anders willen’. Daar was en is niets mis mee, maar dat een passende omhulling een betekenisvolle rol in het afscheid kan hebben, was ik mij toen totaal niet van bewust.
Dat veranderde in mijn opleiding tijdens een gastcollege. Er werd een beeld geschetst van een uitvaart, waarin de overledene, een jonge vent, in een hemelblauwe kist was opgebaard. Hij werd op de schouders van zijn vrienden de kerk ingedragen, allen gekleed in jeans met witte overhemden. Wat een ‘plaatje’; wat passend!
Of neem die kistenmaker, die tot diep in de nacht doorwerkt om net díe kist te maken, die past bij de gestorvene. Met hout uit het bos waar dierbare herinneringen liggen. Het restmateriaal wordt verwerkt tot een vogelhuisje. Ik zie dat al hangen, vogeltjes die in en uitvliegen, een weduwe, zittend in de tuin, een glimlach om haar lippen en een traan op haar wang…
En dan de bloemenband; wat een práchtig idee, een band met lussen, om de kist of mand, door alle genodigden gevuld met kleurige bloemen, als een laatste omhelzing. Ik heb de band al meerdere keren mogen gebruiken, ook in privésfeer, en hoor terug hoe het mensen verbindt.
Of wat te denken van het beschilderen van het deksel van de kist met krijtverf, zodat ieder een laatste berichtje kan achterlaten aan de overleden meester…
Ik schiet vol bij het werk en de verhalen van Radboud Spruit. De tederheid die zijn ovale ‘babykistje’ uitstraalt, en de vlinders die kunnen dienen als sluitschroeven; wat mooi!
Er is zoveel mogelijk. Een mooie, passende omhulling kan eer betonen aan de overledene en troost bieden aan de nabestaanden.
En sorry mam…X
